[PODRÓŻ DOOKOŁA AZJI #2]: Państwo Środka. Granice na ziemi i morzu

Od czasów Konfucjusza (551-479 p.n.e.) Chińczycy uważali Równinę Północnochińską, którą nazywali Centralną, za serce swojego kraju. Pierwsze państwo chińskie, utworzone przez dynastię Shang (ok. 1500-1045 p.n.e.), wyrosło właśnie na Równinie Północnochińskiej, a Konfucjusz w ciągu lat swej wędrówki nigdy nie wyszedł poza ten obszar.

  Pomnik Konfucjusza

Dla Konfucjusza i jego współczesnych ,,Centralne kraje” (Zhongguo) na Równinie Północnochińskiej wyznaczały granice cywilizacji chińskiej. W późniejszym okresie, po zjednoczeniu Chin pod władzą jednego cesarza określenie ,,Zhongguo” nabrało znaczenia rzeczownika w liczbie pojedynczej oznaczającego cesarstwo, Państwo Środka. Dzisiaj jest to tradycyjna nazwa Chin.

Na przestrzeni stuleci Chińczycy uważali Równinę Północnochińską za starożytną kolebkę cywilizacji chińskiej, nawet gdy świat chiński nieustannie rozprzestrzeniał się na południe.

W okresie powstania cesarstwa Qin w 221 roku p.n.e. jego obszar rozciągał się od Syczuanu na południowym zachodzie, po wybrzeża Morza Północnochińskiego, a na północy po stepy Azji Środkowej. Jednym z osiągnięć władców dynastii Qin było połączenie zbudowanych wcześniej wielu murów broniących terytoriów poszczególnych państw przed najazdami konnych oddziałów koczowników ze stepów w jeden Wielki Mur (lub po chińsku Długi Mur) [Zhangqiang, 長牆] broniący całej granicy północnej.

Choć Wielki Mur tylko w kilku wypadkach okazał się skuteczną ochroną przeciwko obcym najazdom, w świadomości Chińczyków stanowił potężną barierę oddzielającą świat cywilizowany osiadłych rolników i władz mających swoje siedziby w miastach, od pozbawionych korzeni i władzy ludów stepowych. Idea Wielkiego Muru wyznaczającego przepaść dzielącą dwa oddzielne światy, stanowiła wyraz nieustannego antagonizmu pomiędzy Chińczykami z ,,centralnego kraju” a ludami środkowej i północnej Azji, które od czasu do czasu nękały Chiny najazdami i podbojami.

Wyobrażenie tatarskiego wojownika

Jednak imperia tworzone przez obcych zdobywców, takich jak Mongołowie (dynastia Yuan) i Mandżurowie (dynastia Qing) zatarły tę konceptualną granicę i radykalnie zmieniły zasięg terytorialny Chin.

Obecne granice Chińskiej Republiki Ludowej zostały ostatecznie ustalone w XVIII w. za panowania dynastii Qing (1644-1912 r. n.e.). Mandżurowie uważali się nie tylko za władców chińskich, ale także za spadkobierców Wielkich Chanów mongolskich, których imperium obejmowało rozległe obszary na kontynencie euroazjatyckim.

Mongołowie (rekonstrukcja obrazu tegoż ludu)

Starając się podwoić osiągnięcia Mongołów, cesarze mandżurscy przyłączyli swoją ojczystą Mandżurię do cesarstwa chińskiego, a także podbili Mongolię, Tybet i ,,Regiony Zachodnie”, obejmujące dzisiejsze prowincje Xinjiang i Qinghai. Obszary te, jak również Tajwan przyłączony po raz pierwszy do cesarstwa chińskiego przez Mandżurów, uważane dzisiaj za integralne części państwa narodu chińskiego. Dzisiaj pojęcie ,,centralnej równiny” uległo rozszerzeniu i objęło północne, wysokogórskie lasy Mandżurii, tropikalne, bujne obszary leśne monsunowych stref Azji, rozległe pustynie Gobi i Taklamakan, a także równie odrębne i niedostępne górzyste obszary Tybetu i Himalajów.

źródło: Richard von Glahn

,,Chiny. Kraj niebiańskiego smoka”

>>>

Oto kolejny post, który mam zaszczyt przypisać do serii ,,Podróż dookoła Azji”. Z niego powiedzieliście się, skąd pochodzi określenie Państwo Środka oraz poznaliście rolę Wielkiego Muru.

Nie mogłam oczywiście zapomnieć o fragmencie z mongolską dynastią. W Chinach jest wiele pomników Konfucjusza, a jego postać od razu nasywa myśli o filozofii chińskiej, którą też postaram się poruszyć.

Post ten pisałam właściwie wcześniej, lecz dodaję go teraz.

Teraz, czas na Was, Kochani!

Bądźcie cierpliwi do następnego spotkania! ^3^